Speuren naar sporen is altijd een hobby van me. Maar als er sneeuw ligt, is het extra leuk! Want in de sneeuw zijn sporen nóg beter waarneembaar. En je weet maar nooit wat voor leuks je tegenkomt…
Witte wereld
Knoerp, knoerp, knoerp… alleen dit geluid al maakt me blij! Wandelen door de verse sneeuw. De wereld is wit en ziet er wonderlijk uit. Als in een sprookje. Ik ken deze omgeving op mijn duimpje en toch is alles nu anders.
Al wandelend kijk ik om me heen. De goudhaantjes springen van tak tot tak en laten zich volop horen met hun hele hoge tonen. Zó hoog, dat niet iedereen dat kan horen. De dennentakken schemeren nog groen door al het wit. Ze zien er prachtig uit.
Na een kriskras rondje door smalle paden tussen de bomen door kom ik uit op een breder pad. Het loopt geleidelijk af naar beneden, richting een picknickbank. Normaal zou ik daar graag even zitten, maar daarvoor is het me nu te koud. Onderwijl speur ik naar sporen van aanwezige dieren. Die zijn er genoeg. Herten, reeën en zwijnen. Ik zie dat ze allemaal de afgelopen nacht actief waren in de omgeving.
Sporen analyseren
Ineens valt mijn oog op een andere prent in de sneeuw. Groot, hondachtig… Hm, wolf? Zou het kunnen? Nou ja, het kan zeker, want ik weet dat er een roedel wolven actief is in het gebied. Ik heb al regelmatig sporen gezien, maar het was alweer even geleden.
Hoe weet ik nou of dit wel of geen wolf geweest is? Ik zie de afdrukken van tussen de bomen verschijnen, het pad oversteken naar een open veld. Afdrukken van mensen zijn er ook genoeg, maar die wijzen allemaal een andere kant op. Bovendien mogen die niet van het pad af en honden mogen hier niet los. Al zegt dat niet alles. Maar meestal zie je wolvenafdrukken in een rechte lijn over het pad lopen. Wolven zwerven niet over het pad zoals honden vaak doen. Ze lopen juist in een drafje de kortste route. Doelgericht.
Tja, of het wolf is geweest weet ik niet. Ik blijf twijfelen. Maar wel maak ik een foto met mijn sporenkaartje ernaast. Dat is een pasje in het formaat van een bankpas, waar de centimeters ook opstaan. Zo weet ik hoe groot de afdruk is en kan ik ook op de foto de verhoudingen goed herkennen. Dat is handig als je de foto met anderen deelt.
Een verse drol!
Genietend loop ik weer door. Ik sla een paar keer af en kom dan op een ander breed pad. Ook hier veel prenten. En ook hier denk ik af en toe: zou het toch wolf zijn? Maar zeker weten? Nooit. De twijfel is veel te groot. Tot midden op het pad ineens iets anders mijn oog trekt. Een heuse verse drol!
Ja, drollen zijn bijzonder interessant om te bekijken. Ze geven heel veel informatie over degene die hem achtergelaten heeft. Bijvoorbeeld of deze planten eet, of juist dieren. Er kunnen veel haren in zitten of stukjes bot. Of de drol is heel donker, dat kan wijzen op de aanwezigheid van bloed. De vorm zegt ook veel.
Deze drol was vrij groot. Hij leek op een hondendrol, maar het viel mij gelijk op dat er heel veel haren in zaten. Dat is vaak een aanwijzing naar de wolf. Want wolven eten herten en reeën en daar vind je de haren vaak van terug in de uitwerpselen. En ik zag kleine stukjes bot. Vrij klein, maar toch. Maar ik twijfelde wel. Want meestal is een wolvenkeutel niet zo glad als deze en ik vond de kleur wat aan de lichte kant.
Sporen delen met de boswachter
In de sneeuw speurde ik naar andere sporen. Waren er pootafdrukken zichtbaar? En wat denk je? Jazeker! Er stonden stevige prenten vlak bij de drol. Grote hondachtige afdrukken met scherpe nagels. Mijn vermoeden werd groter. Tijd om hulplijnen in te schakelen. Opnieuw foto’s gemaakt en die stuurde ik door. Naar mijn natuurgidsengroepje en naar de boswachter.
Hoewel de natuurgidsen twijfelden, reageerde de boswachter al snel: lijkt op wolf!
En dan is de vraag: waar heb je die gevonden? Want de boswachters willen dat graag weten. Dan kunnen ze namelijk iemand langs sturen om een monster af te nemen. Een stukje van deze uitwerpselen in een potje met ethanol. Een stukje in een ander potje en de rest in een zakje. En vervolgens in de diepvries tot de hele verzameling naar het laboratorium gestuurd wordt voor onderzoek. Op die manier wordt het DNA vastgesteld en onderzocht wat de wolven eten. Zo ontstaat er een steeds beter beeld over de aanwezige wolven in het gebied en hun gedrag. Omdat er dit jaar welpen zijn geboren, is het nog interessanter om via DNA vast te stellen welke wolf dit was. Want van die welpen is natuurlijk nog erg weinig bekend.
Terwijl ik nog nadacht over deze vondst, liep ik rustig door. Verderop op het pad werden mijn vermoedens alleen maar sterker. Er stonden zóveel grote prenten op het pad en op de hei ernaast! Ik wist het bijna zeker. Hier was de hele roedel vannacht langsgekomen! Dat zijn ontdekkingen waar ik heel blij van word. En dan hoef ik de dieren niet te zien hoor, want de wetenschap dat ze er geweest zijn en dat ik dat dan uren later toch nog kan zien, vind ik al fantastisch!